Δημιουργικά ξεκίνησε ο Νοέμβριος για την τραγουδοποιό Κατερίνα Κυρμιζή, με την παρουσίαση του video clip για το τραγούδι «Αν ήμουν μικρή»*. Με αφορμή τον στίχο αυτό, της ζητήσαμε να ανοίξει το μουσικό της χρονοντούλαπο για να μας αφηγηθεί την ιστορία που κρύβεται πίσω από το «Ρόδι» ,από τον δεύτερο προσωπικό της δίσκο («Το παιδί με την κεραία»,2001), όχι με την ματιά της 25χρονης Κατερίνας αλλά υπό το πρίσμα της ωριμότητας που φέρει λόγω της μακρόχρονης πορείας της στον καλλιτεχνικό χώρο ως στιχουργός, συνθέτης , ερμηνεύτρια και δασκάλα κλασσικής κιθάρας. Σχεδόν μία εικοσαετία μετά το «Ρόδι», η αστείρευτη δημιουργικότητά της μαρτυρά ότι «βρίσκει λόγους για να συνεχίσει»!


Φωτογραφία: Νίκος Γρηγοριάδης

«Εμείς που γράφουμε τραγούδια πολλές φορές νιώθουμε πως αυτά μας υπερβαίνουν, πως ανήκουν σε μιαν αλλιώτικη σφαίρα και βρίσκουν σε ανύποπτο χρόνο τα χείλη μας μπόσικα για να τρυπώσουν και να ειπωθούν. Αυτό ένιωσα σήμερα που έπαιξα στην ταινία του μυαλού μου το Ρόδι μου για την ανάγκη αυτού του αφιερώματος.

Ας το πάρουμε από την αρχή. Οι στίχοι ξεκινούν με μια λέξη που είναι ολόφραση: Φεύγεις. Αρχίζει στο σημείο που συνήθως πέφτουν οι τίτλοι τέλους, δηλαδή εντελώς ανορθόδοξα. Δεν ξέρουμε τι έχει προηγηθεί, τι είδους σχέση είναι αυτή και γιατί χωρίζουν. Κανένας δε χωρίζει εδώ που τα λέμε, οι άνθρωποι απλά εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλον. Το μόνο λοιπόν που ξέρουμε είναι ότι αυτός που μένει πίσω, ψάχνει δύναμη να κλείσει την πόρτα για να μην τρέξει πίσω από αυτόν που έφυγε.

Συνεχίζει με τη διαπίστωση πως όλα τέλειωσαν εδώ!, σε αυτό το κατώφλι, με το κλείσιμο αυτής της πόρτας που με πολύ κόπο σφάλισε και πως δε θέλει, προσέξτε, δε λέει αν το μπορεί, λέει πως δε θέλει να συγχωρήσει εκείνον που έφυγε. Δεν θέλει να συμφιλιωθεί με το χωρισμό.

Και με μια μουσική μετατροπία που σου παίρνει την τονική γη κάτω από τα πόδια, σαν να αλλάζεις οπτική έπειτα από μια πτώση, μπαίνει το ρεφρέν με έναν άσχετο με ό, τι έχει προηγηθεί στίχο, κάπως μελαγχολικό και Συβιλλικό :

Ρόδι που έσπασε στον ουρανό,

τα κομμάτια της καρδιάς μου μετρώ.

Με ένα νοητικό άλμα, μια υπέρβαση ποιητική που μόνο ο μυστικισμός της οδύνης και της ήττας δωρίζει, το συμπαγές ρόδι, που περικλείει την ελπίδα, σκάει και σκορπάει, γίνεται καρδιά που εκρήγνυται από τη μέσα λύπη της. Κι έτσι όπως σκορπίζουν τα σπόρια του, σκορπίζει δηλαδή η υπόσχεση χαράς, γιατί δεν είναι συμπαγές πια, είναι διαλυμένο, έτσι σκορπίζουν στον σκοτεινό ουρανό τα άστρα-κομμάτια της καρδιάς, γίνονται αστερόσκονη που λάμπουν στο σύμπαν σαν κοσμικές σπίθες.

Εύχομαι και ελπίζω να μπόρεσα να μεταφέρω με αυτούς τους στίχους την εικόνα ενός ανθρώπου που στέκεται μεν σπαραγμένος μα με δέος μπροστά στην ομορφιά της συντριβής του.

Η καρδιά, ο κινητήρας μας, όργανο πόθου και πάθους, φουσκώνει από χαρά, από έρωτα χτυπάει τρελά και πλαντάζει από κλάμα, συνιστά το μοναδικό αντικείμενο προσφοράς από άνθρωπο σε άνθρωπο. Την καρδιά μας την προσφέρουμε σαν δώρο, σαν ένα πολύτιμο ρόδι.

Στο δεύτερο κουπλέ, έπειτα από το ατένισμα της καταστροφής έρχεται η γείωση, πέφτει το βλέμμα χαμηλά, σε αυτό το ελάχιστο που έχουμε, μια καθημερινή εικόνα, μια καθαρά γυναικεία εικόνα πρέπει από την αρχή το σπίτι να συγυρίσω , πρέπει δηλαδή από την αρχή να φτιάξω τον εαυτό μου κι αυτό το «πρέπει» που επαναλαμβάνεται και σε αυτό το κουπλέ είναι ίσως το πιο τραγικό σημείο. Αυτός ο ψυχαναγκασμός ως μηχανισμός επιβίωσης, το ότι πιάνομαι από τα μαλλιά μου κι αφού δεν μπορώ να τακτοποιήσω την μέσα μου ζωή, αφού η καρδιά μου έχει σκορπίσει, ζητάω την απόσπαση και την παρηγοριά μιας μηχανικής εργασίας.

 

Στίχοι
Φεύγεις! Πρέπει δύναμη να βρω
την πόρτα πίσω σου να κλείσω
Όλα, όλα τέλειωσαν εδώ
Δε θέλω να σε συγχωρήσω

Ρόδι που έσπασε στον ουρανό
Τα κομμάτια της καρδιάς μου μετρώ

Φεύγεις, φεύγεις
και πρέπει απ’ την αρχή
Το σπίτι να συγυρίσω
Μήπως, μήπως
στην τάξη που θα μπει
Λόγο να βρω να συνεχίσω

 

Βλέποντας σχεδόν 20 χρόνια μετά τα στιχάκια μου, βρίσκω εντυπωσιακό το πόσο βαθιά γυναικείο, είναι αυτό το τραγούδι. Η τραγική ειρωνεία για τους δημιουργούς είναι πως τα τραγούδια τελικά δεν μας βοηθούν ν’ αγαπηθούμε από εκείνους που θέλουμε. Δε γράφουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι τραγούδια.»

Κατερίνα Κυρμιζή|

 

*Το τραγούδι «Αν μείνω μικρή» συμπεριλαμβάνεται στο νέο EP της Κατερίνας Κυρμιζή με τίτλο «Κάκτοι II» (συνέχεια του EP «Κάκτοι I»,2018). Τα λόγια είναι εμπνευσμένα από τον στίχο του ποιήματος «Το κάψιμο Της Μάγισσας» της Sylvia Plath : «Αν μείνω μικρή, καμιά ζημιά δε θα γενεί…». Η ιδέα και η σκηνοθεσία του video clip ανήκουν στην ίδια. Ξεφυλλίστε και εσείς αυτό το πρωτότυπο βιβλίο , που μέσα του φανερώνεται η αγάπη της Κατερίνας Κυρμιζή για την τέχνη του κολλάζ, μια αγάπη που ξεκίνησε από την εφηβική της ηλικία , όπως μας αποκάλυψε!