Skip to Content

Blog Archives

Κρινιώ Νικολάου: “Μ’ αρέσει να εξελίσσομαι χωρίς να χάνω την ανθρώπινη πλευρά μου”

Κρινιώ Νικολάου “Μ’ αρέσει να εξελίσσομαι χωρίς να χάνω την ανθρώπινη πλευρά μου”

Το να προσπαθήσεις να εντάξεις την Κρινιώ Νικολάου σ’ ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος, είναι μάταιο! Με απόλυτα δικό της ύφος, η Κρινιώ αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής, μπαίνοντας με δύναμη στον χώρο, στις αρχές της δεκαετίας του 90.

Η πορεία της στα μουσικά πράγματα αποδεικνύει πως το να κάνεις μια ουσιαστική και μακροχρόνια καριέρα, με συνέχεια και συνέπεια, δεν απαιτεί οπωσδήποτε να έχεις συνεχή τριβή με τα ΜΜΕ ούτε και υπέρμετρη, όσο και ανούσια, προβολή.

Η φωνή της, ο βαθιά εκφραστικός τρόπος στην ερμηνεία της αλλά και η… νεραϊδένια παρουσία της, είναι αδύνατον να μη συγκινήσουν τον ακροατή!

Πρόσφατα η Κρινιώ Νικολάου μάς χάρισε μια σειρά από όμορφα τραγούδια, κάτω απ’ τον γενικό τίτλο “Κοίτα με απλά”. Με αφορμή την ολοκλήρωση του άλμπουμ, ύστερα από τριετή διαδικασία, κάναμε μια όμορφη κουβέντα μαζί της, που κλείνει… μ’ ένα παιχνίδι!

Ακολουθήστε την Κρινιώ Νικολάου στο διαδίκτυο

Facebook  YouTube Website

Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καριπίδου

 

Κρινιώ, ανήκεις στους καλλιτέχνες που έχουν ουσιαστική σχέση με τη μουσική. Μακριά απ’ την υπέρμετρη προβολή και το παιχνίδι της δημοσιότητας, επιλέγεις να μιλάς μέσα απ’ τη δουλειά σου.

Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι το να μιλάς μέσα από την τέχνη σου και μέσα από τη δουλειά σου είναι πιο ουσιαστικό και σημαντικό από οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Αλλιώς, είναι πολύ πιθανό να χάσεις εύκολα τον στόχο σου. Βέβαια σ’ αυτό, όπως και στα περισσότερα πράγματα, πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία.

 

Οι ερμηνευτικές σου δυνατότητες είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες. Σ’ έχουμε δει να περνάς από ένα μουσικό είδος σε κάποιο άλλο με χαρακτηριστική ευκολία. Τραγούδησες με τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Κώστα Χατζή αλλά και τον Βαγγέλη Γερμανό. Τρεις ανθρώπους που έχουν υπηρετήσει διαφορετικά μουσικά είδη.

Θα συμπληρώσω και τη συνεργασία μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, μια που κι αυτός εκπροσωπεί ακόμα ένα διαφορετικό είδος τραγουδιού από τους προηγούμενους που ανέφερες. Ήταν για μένα μεγάλη εμπειρία να συνεργάζομαι μ’ αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες. Κρατώντας το προσωπικό μου στυλ, αποκόμισα ό,τι καλύτερο μπορούσα να πάρω. Στοιχεία πάνω στο τραγούδι μου αλλά και στη μουσική-συνθετική μου έκφραση.

Κρινιώ Νικολάου

Δεν τραγουδάς μόνο αλλά γράφεις και μουσική και στίχο. Πρόσφατα μας χάρισες μια σειρά πολύ όμορφων τραγουδιών, κάτω απ’ τον γενικό τίτλο “Κοίτα με απλά”. Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο γι αυτή τη δουλειά σου;

Το άλμπουμ αυτό ολοκληρώθηκε μέσα σε τρία χρόνια. Ξεκίνησε με μία διασκευή μου, του γνωστού τραγουδιού “Υπάρχω”. Ακολούθησαν και τα άλλα τραγούδια γνωστών στιχουργών. Με τα πιο πρόσφατα πέντε τραγούδια, έκανα και την πρώτη απόπειρα να υπογράψω και τον στίχο εκτός από τη μουσική.

 

Πιστεύεις στη θεωρία των δύο “όχθεων” της μουσικής; Υπάρχει για σένα “καλό” και “κακό” τραγούδι; Το ρωτάω αυτό, επειδή έχουμε ακούσει καλλιτέχνες που ανήκουν στον χώρο του ποιοτικού τραγουδιού να λένε πως δεν πρέπει να γίνονται τέτοιου είδους διαχωρισμοί. Έχουμε δει, μάλιστα, και κάποιες συνεργασίες παράταιρες… Ποια είναι η δική σου θέση;

Εγώ θα έλεγα ότι υπάρχουν τραγούδια που αρέσουν και τραγούδια που δεν αρέσουν, ανάλογα με τα ακούσματα του καθενός και τις μουσικές του επιλογές. Όσον αφορά στις συνεργασίες, δεν διαφωνώ στο να μπλέκονται διαφορετικά είδη και στυλ καλλιτεχνών. Αρκεί να μην είναι ,όπως προανέφερες …παράταιρες!

 

Να πάμε κάποια χρόνια πίσω και να μας πεις για το ξεκίνημά σου. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να μπεις στον χώρο της μουσικής επαγγελματικά; Είχες τη στήριξη που περίμενες;

Θα μπορούσα να πω ότι ήταν αρκετά εύκολο για μένα. Ακριβώς στο ξεκίνημα κιόλας της πορείας μου με επέλεξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες, όπως ο Βασίλης Παπακωσταντίνου, ο Γιάννης Σπανός, ο Κώστας Χατζής και λίγο αργότερα ο Δημήτρης Μητροπάνος. Είχα μαζί τους πολύ όμορφες και δημιουργικές συνεργασίες. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη κι αυτό για μένα ήταν μια τεράστια παρακαταθήκη για τα επόμενα βήματα μου.

 

Σήμερα πώς βλέπεις τα πράγματα για τους νέους καλλιτέχνες; Είναι πιο εύκολο να μπει στον χώρο κάποιος; Υπάρχουν, βέβαια, τα τηλεοπτικά talent shows, που δίνουν μια εφήμερη προβολή στα νέα παιδιά. Είναι, όμως, αρκετό αυτό για να κάνει κάποιος καριέρα με συνέχεια και συνέπεια;

Ναι, ακριβώς έτσι… Τα talent shows δίνουν μια τεράστια ευκαιρία στα παιδιά, εφήμερη όμως. Είναι όλα στο παιχνίδι της μουσικής – τηλεοπτικής βιομηχανίας. Κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για έναν νέο καλλιτέχνη. Από την άλλη, υπάρχει πληθώρα νέων που θέλουν ν’ ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Μέσα από το διαδίκτυο -το οποίο είναι κι αυτό ένα μέσο προβολής αρκετά σημαντικό- μπορούν να δείξουν τη δουλειά τους. Όπως και νά ‘χει, όμως, θέλει πάρα πολλή δουλειά για να βρουν το δρόμο τους.

Κρινιώ Νικολάου

Ξεκίνησες την καριέρα σου σε μια εποχή που κυκλοφορούσαν ολοκληρωμένα μουσικά άλμπουμς στη φυσική τους μορφή. Σήμερα, με την έξαρση του διαδικτύου αλλά και με τις συνθήκες της πανδημίας, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Προσαρμόστηκες εύκολα;

Δε θ’ άλλαζα ποτέ την εποχή με τα cd’s σε φυσική μορφή! Όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα αρκετά και μπορώ να πω ότι ναι, προσαρμόστηκα εύκολα. Το διαδίκτυο είναι αναμφισβήτητα ένα μέσο που κάνει πολύ πιο εύκολη την διάδοση και την επικοινωνία της δουλειάς σου!

 

Σαν άνθρωπος είσαι ρομαντική, αναπολείς το παρελθόν ή ακολουθείς την εποχή και τις νέες συνθήκες;

Ναι, πάντα ήμουν και είμαι! Όμως μ’ αρέσει να βλέπω μπροστά, να εξελίσσομαι χωρίς να χάνω την ανθρώπινή μου πλευρά.

 

Θα έχουμε την ευκαιρία να σ’ ακούσουμε κάπου ζωντανά;

Αυτό τον καιρό εμφανίζομαι σε έναν πολύ ωραίο χώρο στην Αθήνα, στην Γλυφάδα συγκεκριμένα. Θα υπάρξει και συνέχεια και σε άλλους μουσικούς χώρους! Μου έχει λείψει η επαφή με τον κόσμο όπως πιστεύω και σε πολλούς καλλιτέχνες!

 

 

 

Κρινιώ Νικολάου

Κρινιώ Νικολάου

Κι ένα παιχνίδι με κάποιους τίτλους:

“Κοίτα με απλά” …Τι θα ήθελες να βλέπει κάποιος κοιτώντας την Κρινιώ;

Αλήθεια – Αγάπη- Σεβασμό! Είναι από τις πολύ σημαντικές ανθρώπινες αξίες για μένα.

 

“Μισό φεγγάρι” Ποια είναι η σκοτεινή και ποια η φωτεινή πλευρά σου;

Η ευθιξία θα έλεγα είναι ένα στοιχείο… σκοτεινό μου!

Νομίζω, απ’ την άλλη, το φωτεινό είναι ότι και να θέλω να κρύψω ένα συναίσθημα δεν τα καταφέρνω!

 

“Μαζί” … πόση δύναμη έχει για σένα αυτή η λέξη;

Τεράστια! Πιστεύω στο “η ισχύς εν τη ενώσει”! Και τό ‘χω κάνει πράξη στη ζωή μου πολλές φορές, χωρίς να το έχω μετανιώσει ούτε μία!

 

“Θά ρθω εγώ” … σου αρέσει να τολμάς και να ρισκάρεις;

Ναι, μου αρέσει πολύ! Αλλά δεν το κάνω και εύκολα! Χαχα!

“Όταν το πιστέψεις” … κάνεις θαύματα;

Πιστεύω στα μικρά ανθρώπινα θαύματα όταν η θέληση είναι πάρα πολύ δυνατή!

 

Θέμος Σκανδάμης: Το τραγούδι είναι μια απόπειρα ενάντια στον χρόνο

Θέμος Σκανδάμης: Το τραγούδι είναι μια απόπειρα ενάντια στον χρόνο

Ο Θέμος Σκανδάμης συστήθηκε στο κοινό το 2008, μπαίνοντας στη δισκογραφία με “Μακροβούτι”, τον πρώτο του δίσκο. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, έχει ακόμη αρκετό αέρα στα πνευμόνια του και, όπως δηλώνει ο ίδιος, έμαθε με τον καιρό να τον διαχειρίζεται με περισσότερη σύνεση.

Πρόσφατα ο Θέμος Σκανδάμης μάς έμπασε πάλι στον “παρδαλό κόσμο των τραγουδιών του, όπου συνυπάρχουν όλων των ειδών τα παράξενα πλάσματα”, με τον νέο του δίσκο, έκτο στη σειρά, που έχει τον γενικό τίτλο “Η άνοιξη που θά ‘ρθει”.

Με αφορμή την κυκλοφορία τού δίσκου θέσαμε στον δημιουργό του 11 ερωτήματα. Όσα και τα τραγούδια.

Θέμος Σκανδάμης: Facebook YouTube website

Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καριπίδου

Στα τραγούδια του καινούργιου δίσκου, με τον γενικό τίτλο “Η άνοιξη που θά ‘ρθει” συνυπάρχουν και πάλι ο λυρισμός και το χιούμορ, ενίοτε πικρό. Πες μας λίγα πράγματα γι αυτή τη δουλειά σου.

Είναι ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε εν μέσω πανδημίας, λοκντάουν και γενικότερου ζόφου, και έχει πρόθεση παρηγορητική. Βέβαια παρηγορητική πρόθεση έχουν έτσι κι αλλιώς για μένα τα τραγούδια. Πρώτα προς τον εαυτό μου κι έπειτα προς τους άλλους εάν είναι αυτό δυνατόν. Και πολύ με χαροποιεί που από καιρό σε καιρό κάποιος άγνωστος ακροατής επικοινωνεί μαζί μου για να με ευχαριστήσει και να μου επιβεβαιώσει τη λειτουργία τους αυτή. Βέβαια κι εγώ είμαι ευγνώμων προς τον ακροατή γιατί χωρίς αυτόν -ή έστω την ιδέα αυτού- δεν θα μπορούσε να συντελεστεί αυτή η λειτουργία που λέγεται δημιουργία, και που τόσο τη χρειάζομαι.

Πρόκειται για τραγούδια που γράφτηκαν πρόσφατα ή κάποια από αυτά υπήρχαν στο συρτάρι σου και ξαναδουλεύτηκαν;

Πρόκειται ως συνήθως για μία μίξη παλαιού και νέου υλικού. Ένα ή δύο τραγούδια είναι αυτά που συνήθως με το που τα γράφω με τραβάνε απ’ το μανίκι και να τα ηχογραφήσω. Μαζί έρχονται και άλλα απ’ το συρτάρι και άλλα που γράφονται στην πορεία. Ο χρόνος που περιέχεται σε ένα άλμπουμ είναι τελείως διαφορετικός από τον χρόνο όπως τον κατανοούμε ή τον αγνοούμε καθημερινά. Κάτι άλλο συμπυκνώνεται στην χειρονομία ενός δίσκου που συγχρονίζει τους ήχους και τις λέξεις. Έτσι κι αλλιώς, όμως, ένα τραγούδι ή ένα οποιοδήποτε μουσικό έργο είναι μια απόπειρα ενάντια στο χρόνο. Εάν πετύχει δηλαδή μπορεί να είναι πάντα καινούργιο στα αυτιά του ακροατή. Θέλω, δηλαδή, να πω ότι δεν έχει τόσο σημασία το πότε γράφτηκε το κάθε τραγούδι όσο η απόφαση να συμπεριληφθεί σε αυτό το άλμπουμ ετούτη τη χρονική στιγμή.

Παρατηρεί κανείς ότι τα τραγούδια σου γενικά δεν είναι στο συνηθισμένο μοτίβο “κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν”. Δίνουν την αίσθηση πως ο δημιουργός αισθάνεται την ανάγκη ν’ αφηγηθεί ιστορίες.

Μου αρέσουν οι ιστορίες. Άλλοτε τις αφηγούμαι ολόκληρες και άλλοτε φτιάχνω τραγούδια σαν μέρος μιας ιστορίας, που υπονοείται αλλά δεν αποκαλύπτεται ολόκληρη στον ακροατή. Πολλές φορές έχουν κουπλέ – ρεφραίν τα τραγούδια μου αλλά, όπως σωστά παρατήρησες, συχνά όχι. Το ποια μορφή θα πάρει ένα τραγούδι εξαρτάται και από το τι θέλει να πει, σε ποιο πλαίσιο εντάσσεται, πιο δαιμονάκι το κατοικεί. Όπως επίσης και το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι ένα τραγούδι, ποιες κλίμακες χρησιμοποιούνται, σε ποιο τονικό ύψος κ.λπ. Μου αρέσει να αφήνω ανοιχτά τα ενδεχόμενα και τελικά να αποφεύγω την ομοιομορφία. Χαίρομαι όταν φαντάζομαι τον κόσμο των τραγουδιών μου σαν ένα κόσμο παρδαλό όπου συνυπάρχουν όλων των ειδών τα παράξενα πλάσματα. Όπως είναι και ο πραγματικός κόσμος δηλαδή, αν τον κοιτάξεις με ειλικρίνεια και αγάπη.

Σκανδάμης Θέμος

Σκανδάμης Θέμος

Έχεις σπουδάσει θέατρο και συμμετείχες σε θεατρικές παραστάσεις και ως μουσικός και ως ηθοποιός. Υπήρξες, μάλιστα, μέλος της θεατρικής ομάδας “Δρόμος με δέντρα”, η οποία δημιούργησε τον χώρο Τέχνης “Κρατήρας”. Πόσο επηρεάζει η τριβή σου με το θέατρο τη δημιουργία των τραγουδιών σου;

Πολύ. Σίγουρα πάρα πολύ. Η ομάδα “Δρόμος με δέντρα” είναι η ομάδα της Μάρθας Φριντζήλα και του Βασίλη Μαντζούκη. Συμμετείχα σε αυτήν στα πρώτα μου καλλιτεχνικά βήματα και έμαθα πολλά σε σχέση με το θέατρο και το τραγούδι ταυτόχρονα. Οπότε στο μυαλό μου είναι πάντα συνδεδεμένα αυτά τα δύο. Και πολύ χαίρομαι που πλέον τα συνδυάζω και στην πράξη.

Η καθημερινότητα ή ένας κόσμος φανταστικός αποτελούν για σένα την καλύτερη πηγή έμπνευσης;

Η έμπνευση για μένα είναι ακριβώς το σημείο όπου αυτά τα δύο τέμνονται. Και στ’ αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς πώς μπορεί κανείς να τα διαχωρίσει πλήρως χωρίς να γίνει η ζωή αφόρητη.

Σκανδάμης Θέμος

Σκανδάμης Θέμος

Το 2008 μπαίνεις στη δισκογραφία με “Μακροβούτι”. Στον δίσκο δεν υπήρχε ομότιτλο τραγούδι. Να υποθέσω πως ένιωθες να βουτάς σε άγνωστα νερά μ’ εκείνον τον πρώτο σου δίσκο και γι αυτό επέλεξες τον τίτλο;

Περίπου. Ήθελα να δηλώσω όχι τόσο τα άγνωστα νερά – που φυσικά και ήταν – όσο τη χαρά και τον ενθουσιασμό της τόλμης του άλματος, καθώς και την πρόθεσή μου να μείνω κάτω απ’ το βυθό, δηλαδή μέσα στο χώρο του τραγουδιού και της τέχνης, μέχρι την τελευταία μου ανάσα.

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, πού σ’ έβγαλε εκείνο το μακροβούτι; Τι έχει αλλάξει τόσο στον χώρο όσο και σ’ εσένα τον ίδιο σαν δημιουργό αλλά και σαν άνθρωπο;

Ανακάλυψα ότι δεν είμαι όσο άθλιος φοβόμουν, αλλά ούτε και όσο υπέροχος ήλπιζα. Η τριβή φέρνει φθορά και η φθορά λειαίνει. Η προσπάθεια είναι να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη αυτή για να φτιάξεις κάτι ωραίο από τον εαυτό σου. Ταυτόχρονα ο χώρος όσο πάει και δυσκολεύει για όλους. Η Ελλάδα κουτρουβαλάει από μνημόνιο σε πανδημία υπό τη διαχείριση -με λίγες εξαιρέσεις- εγκληματικών προσωπικοτήτων. Έχω αέρα στα πνευμόνια ακόμα αρκετό. Τον διαχειρίζομαι με περισσότερη σύνεση, αρετή που παλιότερα υποτιμούσα. Βλέποντας και κάνοντας. Έτσι κι αλλιώς.

Σκανδάμης Θέμος

Σκανδάμης Θέμος

Ένα από τα τραγούδια που ακούστηκαν πάρα πολύ μέσα στο 2021, με το κλιπ να έχει γίνει viral, ήταν το “Έχει φύγει το παιδί”. Περίμενες να έχει τόσο μεγάλη επιτυχία; Γιατί νομίζεις ότι μας άγγιξε τόσο πολύ;

Το καταλάβαινα ότι θα έχει απήχηση, απλά δεν είχα φανταστεί το πόσο. Είχα, δηλαδή, συλλάβει τη φιγούρα του διανομέα σαν πρωταγωνιστή σε μία περίοδο που όλοι κλειστήκαμε στα σπίτια μας και στους έρημους δρόμους κυκλοφορούσαν μόνο ντελιβεράδες. Αισθάνθηκα πως εφόσον μόνον αυτοί κυκλοφορούν στις αρτηρίες της πόλης, η δική τους οπτική έχει αφηγηματική αξία. Ταυτόχρονα θέλησα μέσα από το δικό τους σιχτίρι να πω και το δικό μου. Να μιλήσω και για μια ολόκληρη κοινωνία, που προσδοκά ικανοποίηση με το πάτημα ενός πλήκτρου. Συμβαίνει συχνά μελετώντας τον άλλο να συλλαμβάνεις τον εαυτό σου. Τελικά συνειδητοποίησα ότι έβλεπα μόνον την κορυφή του παγόβουνου, αφού ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ταυτίστηκε με το “Έχει φύγει το παιδί” και με τη φιγούρα του ντελιβερά, ως ενός σκληρά και σε δύσκολες συνθήκες εργαζόμενου.

Από την πορεία σου, ωστόσο, φαίνεται πως δεν σε απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της εφήμερης επιτυχίας όσο το να καταθέσεις αξιόλογο έργο, που θα μείνει στον χρόνο.

Κάνω ό, τι μπορώ.

Πρόσφατα ο Δημήτρης Μητσοτάκης κυκλοφόρησε το τραγούδι “Πάρε θέση”, καλώντας τους καλλιτέχνες να μιλήσουν και να δράσουν ενάντια στα κακώς κείμενα. Πολλά απ’ τα δικά σου τραγούδια μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως “πολιτικό σχόλιο”, πράγμα που σημαίνει πως προβληματίζεσαι για τα κοινά. Πού αρχίζει και πού τελειώνει η ευθύνη ενός καλλιτέχνη, με δεδομένο ότι έχει προβολή και δημόσιο λόγο;

Τα δικά μου τραγούδια έχουν σχεδόν πάντα λυρική πρόθεση και αφορμή. Αυτό δεν σημαίνει ότι προέρχονται από ή απευθύνονται σε ένα άτομο απομονωμένο από την κοινωνία ή ότι δεν έχουν πολιτική χρειά ή ότι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως σχόλιο. Δεν είναι, ωστόσο, η άμεση στόχευσή τους αυτή. Ταυτόχρονα, στον βαθμό που μου αναλογεί, εκφράζω τις θέσεις μου, ακριβώς επειδή, όπως λες, έχω έστω κι ένα μικρό μερίδιο δημόσιου λόγου. Δεν θεωρώ, ωστόσο, ότι αυτό θα πρέπει να με δεσμεύει καλλιτεχνικά ή να αποτελεί κριτήριο για τις συνθέσεις μου. Έχω τα δικά μου φαντάσματα, στα οποία είμαι πιστός, και τείνω να μην ανταποκρίνομαι καλά σε άλλες προστακτικές, ακόμα και αν αυτές προέρχονται από αξιότιμους συναδέλφους. Πληρώνω και το σχετικό αντίτιμο γι αυτό, βέβαια.

Έντεκα ερωτήσεις, όσα και τα τραγούδια του άλμπουμ “Η άνοιξη που θά ‘ρθει”. Θά ‘ρθει τελικά;

Η άνοιξη έρχεται κάθε χρόνο, αδιαφορώντας για τα δικά μας βαρομετρικά, προγνωστικά και προφητείες.

Γιάννης Κουλούσιας “Το ζητούμενο είναι να ζεις μέσα στην τέχνη κι όχι μέσα από την τέχνη”

Γιάννης Κουλούσιας, ένας ακούραστος “εργάτης” της μουσικής, ο Γιάννης Κουλούσιας, δημιουργεί όχι μόνο τραγούδια αλλά και πρωτότυπα μουσικά όργανα που χαρίζουν στις συνθέσεις του καινούργιους ήχους.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος. Η “Χαραυγή” με συνθέσεις του ίδιου ενώ τους στίχους συνυπογράφουν μαζί με τον Γιάννη Κουλούσια, ο Κώστας Τζιδημόπουλος και η Ασκληπιάδα Κυριάκου.

Στα τέσσερα από τα οκτώ τραγούδια της “Χαραυγής” συμμετέχουν ερμηνευτικά η Λιζέτα Καλημέρη, η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Dilek Koç και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης.

Οι ήχοι των τραγουδιών είναι φυσικοί, παραδοσιακοί με σύγχρονες ενορχηστρώσεις, ηλεκτρονικοί με παραδοσιακά στοιχεία και επιδιώκουν να προσεγγίσουν κάθε γωνιά της μεσογείου μέσα από το πρίσμα της προσωπικής αισθητικής και της αγάπης για την μουσική.

Γιάννης Κουλούσιας

Γιάννης Κουλούσιας

 

Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καριπίδου

 

Ύστερα από μια πολυετή διεργασία, κυκλοφόρησε στα μέσα της χρονιάς ο πρώτος σου δίσκος “Χαραυγή”. Θα ήθελα να μας πεις πρώτα απ’ όλα γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο.

Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ ονομάζεται Alba που στην καταλανική γλώσσα μεταφράζεται ως χαραυγή! Επέλεξα, λοιπόν, την Χαραυγή ανάμεσα από τους τίτλους των οχτώ υπόλοιπων τραγουδιών του άλμπουμ, γιατί θέλησα να βαπτίσω τον δίσκο με ένα όνομα που πρεσβεύει το φως και την αισιοδοξία!

Σ’ αυτή την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά είχες τη χαρά να μοιραστείς κάποια απ’ τα τραγούδια με γνωστούς κι αγαπημένους ερμηνευτές, όπως η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Λιζέτα Καλημέρη, η Dilek Koç και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης. Πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;

Είχα μεγάλη χαρά που αγαπημένοι καλλιτέχνες δέχτηκαν πρόθυμα να συμμετάσχουν στο πρώτο μου ολοκληρωμένο έργο. Η επιλογή έγινε από μόνη της. Με ένα τρόπο τελείως συγκυριακό, σαν από θαύμα! Ξαφνικά ήρθαν στη ζωή μου ο ένας μετά τον άλλο και πιστεύω πως καθώς τραβάμε τον δρόμο μας με αφοσίωση, η ίδια η ζωή, από μόνη της ανοίγει καινούργιους ορίζοντες για εμάς, αρκεί να είμαστε έτοιμοι με τα μάτια ανοιχτά και με την σκέψη καθαρή ώστε να τους δούμε.

Τα περισσότερα τραγούδια της “Χαραυγής” έχουν έντονα στοιχεία παραδοσιακής μουσικής. Είναι πραγματικά ευχάριστο ένας νέος δημιουργός να βρίσκει ενδιαφέρον στην παράδοση και να την εξελίσσει μέσα απ’ τη δουλειά του.

Οι ήχοι των παραδοσιακών μουσικών οργάνων μαζί με τους μουσικούς τρόπους της αρχαίας Ελλάδας -και μετέπειτα της Βυζαντινής μουσικής, νομίζω πως είναι το αδιάλειπτο φως που έχει περάσει από γενιά σε γενιά. Το οποίο άνοιξε και εξακολουθεί να ανοίγει τον δρόμο σε κάθε καινοτομία. Νιώθω πως είμαι από τους τυχερούς μουσικούς που η ζωή στο διάβα της με έφερε κοντά σε σπουδαίους δασκάλους.

Εκείνοι είναι που μου αποκάλυψαν αρχέγονα ακούσματα, ικανά να αγγίξουν την ψυχή μου και να της μιλήσουν μονομιάς. αισθάνομαι πως οι αρχέγονοι ήχοι δεν επινοήθηκαν αλλά θεόπνευστα αποκαλύφθηκαν στους προγόνους μας. Ό,τι κάνει την καρδιά να σκιρτά και ό,τι ενεργοποιεί το συναίσθημα, έχει σπουδαία δύναμη. Έτσι, με τον καιρό και μέσω της αγάπης μας για τη μουσική, έφτασε στα χέρια μας η παραδοσιακή μουσική σαν εφόδιο. Το dna μας είναι ποτισμένο με αυτή, αρκεί να ψάξει κανείς μέσα του για να τη βρει. Θεωρώ, λοιπόν, χρέος μου να παραδώσω κι εγώ όλα αυτά που έλαβα, μέσα από τη δική μου μουσική ηλιαχτίδα.

Γιάννης Κουλούσιας

Γιάννης Κουλούσιας

Σε μια αντικειμενικά δύσκολη εποχή για το ελληνικό τραγούδι και τη δισκογραφία, εσύ καταφέρνεις να κάνεις έναν δίσκο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “υπερπαραγωγή”.  Κρίνοντας απ’ τη συμμετοχή όχι μόνο των σπουδαίων ερμηνευτών, που αναφέραμε, αλλά και των πολύ σημαντικών μουσικών που έπαιξαν. Μια πολύ προσεγμένη δουλειά, απ’ το εξώφυλλο του cd μέχρι και το τελευταίο τραγούδι.

Με πολλή αγάπη, αγωνία, χαρά αλλά και κόπο! Έπειτα από τέσσερα χρόνια σκληρής μα κι ευχάριστης δουλειάς, καταφέραμε παρέα με τους φίλους συνεργάτες να φέρουμε εις πέρας την ολοκλήρωση αυτού του καλλιτεχνικού έργου. Όλοι οι φίλοι μουσικοί οι οποίοι είναι δάσκαλοι ο καθένας στο είδος του, έδωσαν την ψυχή τους σε κάθε νότα και βοήθησαν την Χαραυγή να ενορχηστρωθεί!

Νιώθω πραγματικά την ανάγκη για άλλη μια φορά να τους ευχαριστήσω και δημόσια: Ο Νίκος Αγγούσης έπαιξε κλαρίνο, καβάλ και νέι. Ο σπουδαίος φίλος και δάσκαλός μου Κώστας Αναστασιάδης έπαιξε από drums, drumsticks, rainsticks, clabs, bels και timpani. Παράλληλα ανέβασε αυτόν τον δίσκο σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο μέσω της καθοδήγησής του καθ όλη τη διάρκεια της παραγωγής και της ενορχήστρωσης. Ο Βαγγέλης Βραχνός έπαιξε κοντραμπάσο, ηλεκτρικό μπάσο και τρομπέτα. Ο Ιμπραήμ Ιμπραήμογλου έπαιξε riq, darbuka, taff, bentir, νταούλι, springdrum και teechimes και τον ευχαριστώ θερμά για την αμέριστη υποστήριξή του. Η Εύη Καζαντζή έπαιξε βιολοντσέλο και η Μαρία Κατέχη έκανε τα φωνητικά στο «Φεύγω για τη Σαμοθράκη».

Ο Βασίλης Κατσούλης έπαιξε keyboards και synthesizer. Ο Θανάσης Κουλεντιανός έπαιξε κανονάκι. Εγώ εκτός από τα φωνητικά έπαιξα ούτι, νέι, και ακουστική κιθάρα στο «Alba» και ο Δημήτρης Λάππας έπαιξε κιθάρες: ακουστική, ηλεκτρική, ηλεκτρική άταστη, μπουζούκι, μπαγλαμαδάκι και τζουρά. Η συμβολή του Δημήτρη ήταν επίσης μεγάλη στο άλμπουμ και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα. Ο Στέλιος Ματακάκης έπαιξε γκάιντα. Ο Γιώργος Ντινάκος έπαιξε κλασσική κιθάρα flamenco. Ο Γιάννης Πούλιος έπαιξε λαούτο.

Ο Απόστολος Πρεπόνης έπαιξε yali tambour. Ο Κυριάκος Ταπάκης έπαιξε ούτι στο «Στης ανατολής τη χώρα». Ο αγαπημένος μου φίλος και δάσκαλος Ziad Rajab έπαιξε ούτι στο «Όταν σε έχω αγκαλιά μου». Ο Βασίλης Τσιούτσιος έπαιξε πιάνο στο «Ήρθε η ώρα για να πω» και του το αφιερώνω μιας και δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Ο Γιώργος Ψάλτης, ένας από τους σπουδαίους δάσκαλος της παράδοσής μας έπαιξε βιολί και βιόλα. Η Alba από την Καταλονία έκανε τα φωνητικά στην τελευταία σύνθεση. Ο Γιώργος Μπακάλης πραγματοποίησε την ηχοληψία και την επεξεργασία του ήχου. Ο Χρήστος Μέγας έκανε την μίξη και το mastering. Η Άννα Καραθανάση επιμελήθηκε τα κείμενα του άλμπουμ. Η Ελένη Τζαφέρη επιμελήθηκε με πολλή αγάπη και υπομονή το όλο το εικαστικό κομμάτι του σχεδιασμού.

Με όλα αυτά τα «θηρία» της μουσικής και με τους αγαπημένους συνεργάτες, το άλμπουμ πήρε αξιοζήλευτη μορφή και η παραγωγή ξέφυγε οικονομικά και ποιοτικά. Αφού μπήκα στο χορό, χόρεψα! Με την ευλογία του γέροντά μου και την ευχή του Θεού όλα πήγαν περίφημα και το άλμπουμ αισίως ολοκληρώθηκε!

Γιάννης Κουλούσιας

Εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις καλλιτεχνών, που από άποψη δε θέλησαν ν’ αφήσουν τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα κι έχτισαν εδώ την καριέρα τους, κάποτε το να κατέβει κανείς στην Αθήνα θεωρούταν “μονόδρομος”. Έχουν αλλάξει σήμερα τα πράγματα, δεδομένου πως υπάρχει και η βοήθεια του διαδικτύου και των social media;

Η αλήθεια είναι ότι με τα social media μπορεί κανείς να βρίσκεται πλέον παντού. Είναι μια κοινότητα βοηθητική αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά την δια ζώσης επαφή. Την πρωτεύουσα την επισκέπτομαι όταν χρειάζεται. Τόσο όσο! Δε βρίσκω απαραίτητο να είναι κανείς εκεί 12 μήνες το χρόνο, όταν μπορεί να κάνει τη δουλειά του με συγκεκριμένες προγραμματισμένες επισκέψεις παροδικά. Αλλιώς συμβαίνει μια κατάχρηση και η πόλη σε φθείρει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Την κουράζεις και σε κουράζει. Το ίδιο βέβαια ακριβώς συμβαίνει και με την κατάχρηση στα social media. Μπορεί να ανοίξεις την εφαρμογή ψάχνοντας κάτι συγκεκριμένο αρχικά και χωρίς να το αντιληφθείς φτάνεις να καταλήξεις να έχεις χάσει την αίσθηση του χωροχρόνου σου από την ανταλλαγή περιττών πληροφοριών. Η υποκειμενική μου άποψη είναι ότι αν βρίσκεσαι κάπου αποκεντρωμένα γλιτώνεις από πολλά. Είσαι πιο ανοιχτός στην έμπνευση και παράλληλα περισσότερο συγκεντρωμένος στις ιδέες που σου έρχονται.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος καλλιτέχνης στο να προωθήσει τη δουλειά του; Εσύ με ποιον τρόπο επιλέγεις να επικοινωνείς τα τραγούδια σου;

Η δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης στο να προωθήσει τη δουλειά του είναι το… να προωθήσει τη δουλειά του! Η κανονική «δουλειά» ενός καλλιτέχνη είναι να δημιουργεί ακολουθώντας την έμπνευσή του. Αν διακόψει την έμπνευσή του για να προωθήσει την έμπνευσή του, ξεκουρδίζεται -όπως συνηθίζω να λέω. Προς το παρόν χρειάζεται και «το τρέχω» μόνος μου προσπαθώντας όσο μπορώ να μην απομακρύνομαι από την μουσική. Συχνά, όμως, νιώθω ν’ αμφιταλαντεύομαι από τη θέση του καλλιτέχνη στη θέση του διαφημιστή και αυτό εύχομαι σύντομα να αλλάξει. Το ζητούμενο δε θα έπρεπε να είναι να ζει κανείς μέσα από την τέχνη. Αλλά να ζει μέσα στην τέχνη.

Εκτός από συνθέτης, στιχουργός κι ερμηνευτής είσαι και κατασκευαστής οργάνων. Θέλεις να μας μιλήσεις και γι αυτή σου την ιδιότητα;

Με συναρπάζει η χειροτεχνία όταν αποκτά ήχο! Κατασκευάζω νέι και ορισμένα άλλα πρωτότυπα μουσικά όργανα κι έτσι μου δίνεται η δυνατότητα μέσα από το χόμπι μου να φιλοξενώ καινούργιους ήχους στις συνθέσεις μου. Είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά και έμπνευση για κάτι φρέσκο κάθε φορά! Στα επόμενα καλλιτεχνικά έργα που ετοιμάζω θα σας γνωρίσω τους νέους πρωτότυπους ήχους που προέκυψαν από αυτή μου την ενασχόληση.

Είναι βέβαια νωρίς να μιλάμε για επόμενο δίσκο αλλά σίγουρα θα έχεις κάποια σχέδια. Τι να περιμένουμε από εσένα;

Ετοιμάζω ένα οπτικοακουστικό θέμα με τοπία και πρωτότυπους ήχους. Το οποίο θα επιτρέπει στον θεατή-ακροατή να ταξιδέψει νοητά. Παράλληλα, έχω ήδη επιλέξει και ετοιμάσει τα demos από τα τραγούδια που πρόκειται να ηχογραφήσω για τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά. Αλλά είναι πολύ νωρίς να συζητήσουμε γι αυτό. Προς το παρόν θα αφήσουμε την «Χαραυγή». Ας πάρει τον χρόνο της για να συστηθεί με το κοινό που θα την αγαπήσει.

Γιάννης Κουλούσιας

Γιάννης Κουλούσιας

Λίγα λόγια για τον Γιάννη Κουλούσια

Ο Γιάννης Κουλούσιας γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε, από την παιδική του ηλικία, μουσικές σπουδές στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Σταυρούπολης. Ως έφηβο μέλος της λαϊκής ορχήστρας του δήμου συμμετείχε σε φεστιβάλ σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι πτυχιούχος της Αρμονίας της Μουσικής αποκτώντας τον τίτλο σπουδών του από το Λυδικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Καθώς και πτυχιούχος Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής από τη σχολή της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Εντρύφησε στην ανατολική μουσική δίπλα στον Ziad Rajab. Έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς της ανατολικής παράδοσης που ζει στη χώρα μας. Μαθητεύει πλάι στον διεθνούς φήμης ντράμερ Κώστα Αναστασιάδη, με κατεύθυνση στην αρμονία του ρυθμού.

Εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές σε Ελλάδα και εξωτερικό (one man band show). Πειραματιζόμενος -σε ζωντανή ενορχήστρωση- με νυκτά, κρουστά και πνευστά όργανα, δημιουργώντας πρωτότυπους μουσικούς ήχους. Επιπλέον, συμμετέχει σε φεστιβάλ καθώς και σε πολιτιστικές εκδηλώσεις μαζί με το «Μουσικό πλήρωμα», ένα μουσικό συγκρότημα που έχει ιδρύσει ο ίδιος. Παράλληλα, σε συνεργασία με καταξιωμένους μουσικούς και χορευτές, συμπράττουν δημιουργώντας projects που αφορούν σε πρωτότυπη αυτοσχεδιαστική μουσική, κατάλληλη για ζωντανές μουσικές παραστάσεις, για μουσική επένδυση κινηματογραφικών ταινιών, ποίησης και ντοκιμαντέρ, με χαρακτήρα μεσογειακής- ethnic ατμόσφαιρας.

Η μουσική παράγεται κατά βάση από ιδιαίτερα σπάνια (και μη) έγχορδα, νυκτά, κρουστά, τοξοτά και πνευστά όργανα, ενδεικτικά των οποίων είναι τα: Υayli Τambur, Ούτι, Nay, Κιθάρα, Φυσαρμόνικα, Βιολί, Πολίτικη Λύρα, Τζουρά και από το Kalimpoud (ένα πρωτότυπο κρουστό όργανο δικής του ευρεσιτεχνίας). Η μουσική επενδύεται και από ηχογραφήματα φυσικού περιβάλλοντος, προσαρμοσμένα στο ανάλογο ύφος του εκάστοτε project. Δημιουργώντας ηχητικά τοπία. Οι μελωδίες των συνθέσεων αποτελούνται από ένα κράμα αντιθέσεων των ήχων, ενορχηστρώνοντάς τες μέσα από ένα ευρύ φάσμα ηχητικών πεδίων (digital effects & live looping).

Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ σε μουσική σύνθεση του ίδιου με τίτλο «Χαραυγή», έχει μόλις κυκλοφορήσει και είναι διαθέσιμο από όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Αποτελείται από οκτώ τραγούδια (στα τέσσερα εκ των οποίων συμμετέχουν οι: Φωτεινή Βελεσιώτου, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Λιζέτα Καλημέρη και η Dilek Koc). Καθώς και από μια μουσική σύνθεση Ανδαλουσιανού χαρακτήρα με βοκαλισμούς. Τους στίχους συνυπογράφουν μαζί με τον Γιάννη Κουλούσια ο Κώστας Τζιδημόπουλος και η Ασκληπιάδα Κυριάκου. Το ύφος του άλμπουμ είναι μεσογειακό. Οι στίχοι του είναι ερωτικοί, κοινωνικοί αλλά και συμβουλευτικοί. Οι ήχοι του είναι φυσικοί, παραδοσιακοί με σύγχρονες ενορχηστρώσεις, ηλεκτρονικοί με παραδοσιακά στοιχεία. Οι ήχοι επιδιώκουν να προσεγγίσουν κάθε γωνιά της μεσογείου μέσα από το πρίσμα της προσωπικής αισθητικής και της αγάπης για την μουσική.

Ακούστε εδώ το δίσκο χαραυγή

Οι Stringless… που δεν έγιναν αρνάκια!

Οι Stringless. String-less (χωρίς έγχορδα) αλλά και… Στρίγκλες, τα μυθικά πλάσματα!
Έξι γυναίκες, έξι φωνές, ένα πολυφωνικό σχήμα. Μια ξεχωριστή μουσική πρόταση, με τραγούδια που αποδίδονται από το πιο θαυμαστό, το πιο άρτιο μουσικό όργανο: την ανθρώπινη φωνή!

Κι όσο κι αν μια τέτοια πρόταση φαίνεται να εμπεριέχει τα ρίσκα της, οι Stringless βρήκαν τον στόχο κι άγγιξαν ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Κι αυτό, επειδή ακριβώς λειτούργησαν χωρίς “στόχο”, παρά μόνο με την ανάγκη να μοιραστούν τον μουσικό τους κόσμο. Κι όταν θέλεις πραγματικά να μοιραστείς, τότε είναι βέβαιο πως θα βρεις αποδέκτες!

Αυτή την εποχή οι Stringless (Αλμπένα Κούτοβα, Έλσα Μουρατίδου, Βασιλική Αλεξίου, Κατερίνα Μαυροφρύδου, Δωροθέα Μιχαήλ, Στέλλα Γιαλτζή) μπαίνουν στο στούντιο για την ηχογράφηση των τραγουδιών του δεύτερου δίσκου τους κι εμείς “κλέψαμε” λίγο απ’ τον χρόνο τους για να τις γνωρίσουμε καλύτερα.

Συνέντευξη στην Αντιγόνη Καριπίδου

 

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για ένα πολυφωνικό γυναικείο σχήμα;

Η δημιουργία του σχήματος ήρθε από μια ιδέα/ανάγκη της Αλμπένας Κούτοβα για ένα πολυφωνικό γυναικείο συγκρότημα, αξιοποιώντας τις μουσικές καταβολές της που φέρει από την παιδική της ηλικία στην Βουλγαρία.

 

Το ελληνικό κοινό δεν είναι συνηθισμένο σε αυτού του είδους τα σχήματα. Σας απασχόλησε στο ξεκίνημα η σκέψη πως ίσως να μην τύχετε αποδοχής;

Η αλήθεια είναι πως είναι μια «δύσκολη» πρόταση σε σχέση με τις γνώριμες μορφές γκρουπ. Η έλλειψη μουσικών οργάνων από μόνο του είναι κάτι επίφοβο και δύσκολο από πολλές πλευρές, παράλληλα όμως είναι και κάτι τρομερά ενδιαφέρον και πρωτότυπο ειδικά όταν χρησιμοποιείς την πολυφωνία για να αποδώσεις πέρα από παραδοσιακά πολυφωνικά τραγούδια και σύγχρονα, καθώς και νέες δημιουργίες με αυτή τη λογική. Δεν υπήρξε ποτέ η σκέψη αν θα γίνει αποδεκτό ή όχι.. αν θα «πετύχει» ή όχι. Απλά επιλέξαμε και επιλέγουμε να μοιραζόμαστε τον μουσικό μας κόσμο, κι όπου μας βγάλει αυτό το ταξίδι.

 

Τελικά η αποδοχή ήρθε και, μάλιστα, οι Stringless έχουν γίνει σημείο αναφοράς. Όχι μόνο επειδή αποτελείτε κάτι διαφορετικό αλλά και για το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που προσφέρετε στις εμφανίσεις σας.

Το μέγεθος της αποδοχής βέβαια είναι κάτι σχετικό πάντα! Πράγματι όμως έχουμε δεχτεί μεγάλη αγάπη από τον κόσμο και νιώθουμε ότι το έχει αγκαλιάσει το κοινό όλο μας το εγχείρημα. Δίνουμε μεγάλη προσοχή και κάνουμε πολλή δουλειά ώστε να υπάρχει μουσική αρτιότητα, μια διαφορετική ενορχηστρωτική πρόταση των κομματιών που επιλέγουμε, και προσπαθούμε παράλληλα να δουλέψουμε και το κομμάτι της έκφρασης, της ερμηνευτικής απόδοσης πάνω στη σκηνή, της κινησιολογίας μας ώστε να έχουμε όσο το δυνατών μια πιο ολοκληρωμένη παράσταση.

 

Ήταν επίπονη η πορεία μέχρι την αναγνώριση ή ήρθαν εύκολα τα πράγματα;

Ήταν και είναι μια επίπονη προσπάθεια, καθώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας δυσκολεύουν να έχουμε μια πιο γρήγορη κι εύκολη πορεία. Αρχικά, η απουσία των μουσικών οργάνων απαιτεί πολύ περισσότερη δουλειά κι ακόμη περισσότερες πρόβες ώστε να ενορχηστρωθούν τα κομμάτια σε φωνές και να «βγουν» στις παραστάσεις. Δεύτερον, η γεωγραφική θέση της βάσης μας ως σχήμα, η οποία είναι η Θεσσαλονίκη, δυσκολεύει κι αυτή με τη σειρά της στο να βρισκόμαστε εύκολα μέσα στην πολιτιστική αγορά της χώρας, που -καλώς ή κακώς- βρίσκεται στην Αθήνα.

Τρίτο και σημαντικότερο, είναι ότι το σχήμα αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες, οι οποίες έχει χρειαστεί (ευτυχώς όχι ταυτόχρονα!) να αφήσουν για ένα διάστημα το σχήμα καθώς έφερναν στον κόσμο τα παιδιά τους, (αυτό πάει από μόνο του το γκρουπ στο να κινηθεί με άλλους ρυθμούς και εναλλακτικές). Αλλά ακόμα και όταν επανερχόμαστε και ξεκινάμε τις συναυλίες, υπάρχει περιορισμός στο πόσες μέρες μπορούμε να λείψουμε από τα παιδιά και από τα σπίτια μας για ένα τουρ.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, η αλήθεια είναι πως σε κάποια πράγματα σταθήκαμε αρκετά τυχερές γιατί από την αρχή ακόμα πίστεψαν πολλοί άνθρωποι σ’ εμάς και ο καθένας μας βοήθησε από την θέση που είχε. Σταθήκαμε τυχερές γιατί όλα αυτά τα χρόνια μας προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια φωτογράφοι, βιντεολήπτες, ηχολήπτες, παραγωγοί, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές και χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους έχουν βγει πολλές από τις δουλειές μας.

 

Τι δυσκολίες συναντά ένα γυναικείο γκρουπ και μάλιστα όταν έχει να προτείνει κάτι μοναδικό στα ελληνικά μουσικά πράγματα;

Από πρακτικής άποψης ό,τι έχει προαναφερθεί. Όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι, μάλλον τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο οποιοσδήποτε νέος καλλιτέχνης στην Ελλάδα.

Οι Stringless

Οι Stringless

 

Στο ντοκιμαντέρ του Άγγελου Κοβότσου με θέμα τις Stringless, που πήρε και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2017, παρακολουθούμε πότε με χαμόγελο, πότε με συγκίνηση όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές τόσο στην καλλιτεχνική σας πορεία όσο και στην προσωπική ζωή των μελών του σχήματος. Πώς προέκυψε η ιδέα του ντοκιμαντέρ;

Το 2014 μας κάλεσαν να παίξουμε στην πλατεία Συντάγματος για την αλλαγή του χρόνου, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του δήμου Αθηναίων. Η εκδήλωση αυτή ήταν σε απευθείας μετάδοση από την κρατική τηλεόραση και σκηνοθέτης ήταν ο Άγγελος Κοβότσος. Από την πρώτη στιγμή της συνεργασίας μας αντιλήφθηκε όλο αυτό το μυστήριο, που υπάρχει μέσα σ’ ένα γυναικείο συγκρότημα. Πώς τα καταφέρνουμε; Πώς μπορούμε και αντεπεξερχόμαστε σε μια τόσο απαιτητική δουλειά; Πώς καταφέρνουμε και ισορροπούμε τους ρόλους που έχει φορτωθεί η γυναίκα στην σύγχρονη κοινωνία; Τα καταφέρνουμε άραγε; Έτσι μας πρότεινε να ξεκινήσουμε το ντοκιμαντέρ που θα έλυνε τα ερωτήματα!

 

Ποιες στιγμές ξεχωρίζετε στην μέχρι τώρα πορεία σας;

Η πρώτη μας συναυλία το 2012 στην Ικαρία ήταν αυτή που διαδέχθηκε μια σειρά γεγονότων, που μας έφερε στην συνεργασία με τον παραγωγό του δίσκου μας και του ντοκιμαντέρ. Ακόμα μια δυνατή στιγμή ήταν η συμμετοχή μας στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και το βραβείο κοινού. Επίσης η συμμετοχή μας σ’ ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ τζαζ στο Μαρόκο.

 

Υπάρχουν κάποια πράγματα που θ’ αλλάζατε αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω;

Μάλλον όχι.. όλα τελικά κάποιο λόγο έχουν που γίνονται όπως γίνονται… μέσα από τις επιλογές έρχεται η εμπειρία.

 

Ο covid και οι καραντίνες, νέα στοιχεία της καθημερινότητάς μας, έπληξαν κατά πολύ τον χώρο της μουσικής και την τέχνη γενικότερα. Πώς το αντιμετωπίσατε όλο αυτό; Υπήρξε τροχοπέδη στα σχέδιά σας ή το βιώσατε δημιουργικά;

Ήταν ένα σοκ για όλες μας, όπως και για όλον τον κόσμο. Στην αρχή υπήρξε μεγάλο μούδιασμα, μείναμε αρκετό καιρό μακριά από πρόβες, από παιξίματα…. Επιπλέον η κάθε μια έπρεπε να διαχειριστεί την δική της πραγματικότητα. Μας πήρε αρκετό χρόνο στην αρχή μέχρι ν’ αντιληφθούμε κάπως τι συμβαίνει, έπειτα όμως ανασυνταχθήκαμε και αρχίσαμε να προετοιμάζουμε το υλικό για τον νέο μας δίσκο.

 

Το 2018 μας χαρίσατε αφού τον… ξεροψήσατε για τέσσερα χρόνια στον φούρνο, όπως αναφέρετε, τον πρώτο σας δίσκο. Ετοιμάζετε κάτι άλλο δισκογραφικά;

Ακριβώς αυτή την περίοδο μπαίνουμε στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου μας! Ο δίσκος αυτός θα αποτελείται αποκλειστικά από νέες δημιουργίες δικές μας και κάποιων φίλων. Θα υπάρξει μια διασκευή σε παραδοσιακό τραγούδι, που είναι μια τόσο πρωτότυπη ώστε το νιώθουμε σαν μια νέα δημιουργία! Αυτή τη φορά για να μην το ξεροψήσουμε. Aποφασίσαμε με το που έχουμε έτοιμο το κάθε κομμάτι να το δημοσιοποιούμε και όταν ολοκληρωθεί αυτή η ενότητα κομματιών, θα εκδοθεί και ο δίσκος ως φυσικό προϊόν.

 

Και μια τελευταία ερώτηση για να ξέρουμε τι μας περιμένει με τις Stringless: Τι σας κάνει στρίγκλες και τι αρνάκια;

Όλα και τίποτα! Και για τις δυο περιπτώσεις! Είμαστε γενικότερα μια έκπληξη! Είμαστε απρόβλεπτες ακόμα και για τους εαυτούς μας!

 

Ακολουθήστε τις Stringless στο διαδίκτυο:

Site: https://stringless.gr/

Facebook: www.facebook.com/stringlessvocalgroup

Instagram: www.instagram.com/stringlessvocalgroup

YouTube: www.youtube.com/channel/UC3OCGe9d4zdErrdBff8F-Ow/videos

title_goes_here